Na 6 + 16 kilometer wandelen in nationaal park Tara stelde mijn gids Ivan me gerust: de volgende dag zouden we maar 10 kilometer gaan wandelen, en dan ook nog eens helemaal bergafwaarts. Om te gaan wandelen in de Trešnjica-kloof (Kanjon reke Trešnjice) reden we eerst naar Gornje Košlje, om van daar af te dalen in de kloof.
- Dit is mijn top 10 favoriete plekken in Servië
- Hier vind je tips over wat je kunt doen in Servië
- Kijk hier voor adresjes om te overnachten in Servië
- Lees hier over de mogelijke routes naar Servië
- Hier verzamel ik mooie reizen naar Servië van verschillende reisorganisaties en hier actuele kortingen en gratis extra’s

Frambozenvelden en vale gieren
Vanaf het allereerste begin kan Ivan – behalve het indrukwekkende landschap om ons heen – al een groot voordeel noemen van een wandeling door de Trešnjica-kloof: “Je hebt hier altijd genoeg te eten. Kijk maar eens om je heen: overal zie je frambozenstruiken, aardbeien- en bosbessenplantjes.”

Al snel kan hij me ook een andere bijzonderheid van dit gebied laten zien. Hoog boven ons, bij een rotswand, zijn vale gieren te zien. Ze kunnen wel een spanwijdte van 3 meter hebben en vormen daarmee een belangrijke trekpleister.

Moderne en oude grafstenen
Even met beide benen op de grond nu. Het was me al opgevallen dat je in Servië niet alleen graven tegenkomt op begraafplaatsen, maar ook bij mensen ‘in de achtertuin’. Als we een van die graven passeren, vertelt Ivan me dat het in Servië toegestaan is om overledenen op je eigen erf te begraven.
Maar dat is niet het enige dat (vanuit Nederlands perspectief) bijzonder is aan dit graf. Als ik goed kijk, zie ik dat het een graf is van een echtpaar. Bij de vrouw is echter alleen het geboortejaar ingevuld, niet het sterfjaar. Veder staan haar naam en beeltenis er keurig netjes op.

Even later sta ik oog in oog met haar. Ze is namelijk springlevend: het is de oma in het gezin waar ik die dag mag komen lunchen. Dat ze op het grafmonument staat, is puur uit praktische overwegingen. Bij het overlijden van haar man is zo veel mogelijk werk al gedaan en als haar tijd gekomen is, hoeft alleen haar sterfdatum nog toegevoegd te worden. Dat ik het allemaal nogal luguber vind, dat vindt Ivan dan weer een beetje vreemd. Hij haalt er zijn schouders over op en vind het de normaalste zaak van de wereld.

Later neemt Ivan me even mee van het wandelpad en lopen we opeens over veel oudere graven. Als hij me er niet op had gewezen, was ik er zo voorbij gelopen. Dit is waarom ik wandelen in Servië zo bijzonder vond: onderweg kwam ik allerlei dingen tegen die ik van tevoren niet had verwacht.

Herderin als tegenligger
Het afdalen gaat behoorlijk steil, over een geitenpaadje met haarspeldbochten. Ik ben blij dat ik mijn wandelstokken bij me heb en moet af en te even stoppen om op adem te komen. Beneden steken we het water over en dan volgt er toch een klimmetje.

En dan, net als ik bij mezelf denk dat ik het toch wel behoorlijk pittig vind (zeker met de wandelingen in nationaal park Tara in de benen), komt er een tegenligger aan. Het blijkt een herderin met een kudde schapen. Piepjong is ze niet, maar het klimmen en dalen lijkt haar helemaal niet te deren. Ze lacht vrolijk en laat de wollen sokken zien die ze tijdens het lopen breit. Na een praatje vervolgt ze lichtvoetig haar weg en ik geniet zo van dit soort ontmoetingen dat ik er ook weer even tegen kan.

Opfriscursus Russisch
Toch ben ik blij als ik het eindpunt van de wandeling zie. Net als ik in het busje wil stappen, roept Ivan me terug. Behalve een kerk staat op deze plek een mooi huis. Dat was vroeger van een Turkse hoofdman uit Belgrado, maar er woont nu een oud-leraar Russisch. Ivan weet dat ik Russisch heb gestudeerd en koppelt me aan de oud-docent, die me maar wat graag in het Russisch vertelt over de geschiedenis van deze plek. Even ben ik bang dat ik er door de vermoeidheid na het wandelen niets van zal begrijpen, maar gelukkig blijkt mijn Russisch toch niet zo roestig als ik dacht en begrijp ik bijna alles wat hij zegt.

En dan… Dan kan ik mijn wandelstokken weer inklappen en me gaan verheugen op een verfrissende douche.
Ook wandelen in de Trešnjica-kloof?
Ik kwam onderweg wel wat markeringen van de route op stenen tegen. Maar ik zou je persoonlijk aanraden om (net als ik) met een gids op pad te gaan. Die kan ook een lunch bij locals voor je regelen. De contactgegevens van Ivan vind je op de website van Wild Serbia.
Heb je mijn video over wandelen in Servië al gezien?




Ik werd uitgenodigd om Servië te bezoeken voor Stralend Servië.
Deze pagina kan affiliatelinks bevatten. Als jij via zo’n link iets koopt of boekt, krijg ik een kleine vergoeding. Dit gebeurt anoniem en kost jou niets extra’s. Samenwerkingen en affiliatelinks stellen mij in staat om deze website te onderhouden en jou van informatie te blijven voorzien. Meer hierover lees je in mijn disclaimer/privacyverklaring.
Wandelstokken zijn inderdaad handig als je klink gaat klimmen en dalen met wandelen. Ik heb ze dit weekend voor het eerste gebruikt bij een wandeling in het Belgische Bouillon. Dat was zonder gids, maar gidsen kunnen inderdaad altijd zo veel vertellen over de omgeving he? Machtig interessant.
Klopt. Ik wandel ook meestal zonder gids, maar in dit geval was het voordeel dat hij van alles vertelde en ons meenam op bezoek bij mensen thuis. Die stokken – wat was ik blij met ze! Soms twijfel ik nog wel eens of ik ze meeneem, maar nu laat ik ze echt nooit meer thuis.